بررسي اهميت و شناسايي سپرهاي ساحلي زمين هاي زراعي اطراف زاينده رود - مطالعه موردي بخشي از استان اصفهان

هفتمين همايش ملي علوم و مهندسي آبخيزداري ايران

چکيده:

يكي از خطرناك ترين منابع آلاينده آبها آلودگي‌هاي غير نقطه‌اي (Non point pollution) مي‌باشد كه حجمشان بيشتر از آلودگي‌هاي غير كشاورزي است و كنترل آنها نيز مشكل‌تر از آلودگي‌هاي نقطه‌اي است. سپر ساحلي (Buffer zone)، زمين مجاور يك منبع آبي رودخانه، درياچه يا تالاب است كه داراي پوشش گياهي پايا (علفي، درختچه‌اي يا درختي) بوده تا منابع آبي را از تاثيرات سوء فعاليتهاي زراعي حفاظت نمايد. اين سيستم يكپارچه در مديريت حوزه‌هاي آبخيز مي‌تواند در كاهش آلودگي‌هاي غير نقطه‌اي رودخانه‌ها كه ناشي از زمينهاي زراعي هستند تاثير بسزائي داشته باشد. درباره تاثير سپر ساحلي بر خشكي مي‌توان به حافظ تنوع زيستي و زيستگاه حيات وحش پيرامون حوزه آبخيز اشاره كرد. در تنوع بصري چشم‌انداز زراعي نقش دارد و اراضي زراعي را از خسارت سيلاب و فرسايش حفظ مي‌كند. از ديرباز وجود نوارهاي درختكاري شده مانند صنوبركاريها يا علفزارها در حاشيه زاينده رود چون سپري محافظ از عبور موادي همچون نيترات‌ها، ازت كل و آمونيوم جلوگيري كرده است. در اين پژوهش يافتن عرصه‌هايي كه پذيراي اين سيستم مديريتي باشند با روش‌هاي سنجش از دور و عمليات ميداني انجام گرفت. اين منطقه مسافتي در حدود1/0كيلومتر از كل طول زاينده رود از پل شهرستان تا فلاورجان را شامل مي‌شود. ويژگيهاي اين سپرهاي ساحلي در كنار زمين‌هاي زراعي با اندازه گيري خصوصيات مختصات جغرافيايي، طول مسير، محيط و مساحت لكه‌ها محاسبه گرديد.